اختلالات انطباقی

اختلالات انطباقی واکنش ناسازگارانه و هیجانی فرد در برابر اتفاقات و رویداد های استرس زا است.اختلالات انطباقی معمولا 3 ماه بعد از شروع وقایع استرس زا شروع شده و طی 6 ماه بعد از اینکه رویداد استرس زا رفع شد از بین می رود.زنان و مخصوصا زنان مجرد بیش تر به این نوع اختلال دچار می شوند.مشکلات مالی، ارتباطی و یا بستری شدن در بیمارستان از جمله مسایلی است که می تواند ایجاد استرس کند.در DSM-IV-TR رفتاری یا هیجانی مهم از دیدگاه بالینی، تعریف شده است که در پاسخ به یک یا چند عامل استرس‌زای روانی - اجتماعی قابل شناسائی روی می‌دهند. واکنش باید نامتناسب با ماهیت عامل استرس‌زا باشد یا اینکه عملکرد اجتماعی یا شغلی باید به طرز قابل توجهی دچار اشکال شود. عوامل استرس‌زا در محدوده تجارب طبیعی هستند (مثلاً تولد بچه، رفتن به مدرسه، از دست دادن شغل، ازدواج، طلاق، بیماری اختلال انطباق با خلق افسرده: اختلال انطباق با خلق افسرده با اختلال افسردگی اساسی و واکنش افراد در برابر سوگ متفاوت است.این نوع اختلال با گریه، خلق و خوی افسرده، احساس نا امیدی و یاس همراه است.نوجوانانی که اختلال انطباق با خلق افسرده دارند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال افسردگی اساسی در بزرگسالی قرار دارند. اختلال انطباق همراه با اضطراب: اختلال انطباق همراه با اضطراب با علایمی مانند نگرانی، حالت های بی قراری و تپش قلب همراه است.دقت داشته باشید که این نوع اختلال با دیگر اختلالات اضطراب تفاوت دارد. اختلال انطباق با آشفتگی رفتاری: اختلال انطباق با آشفتگی رفتاری بیش تر به حوزه های رفتاری مربوط می شود.رفتارهای مانند ولگردی، دعوا با دیگران، فرار کردن از مدرسه و… وجود دارد.در این اختلال حقوق دیگران پایمال می شود و هنجارهای اجتماعی متناسب با سن در نظر گرفته نمی شود. اختلال انطباق همراه با خلق توام افسرده و مضطرب: در این نوع اختلال انطباقی بیمار ویژگی های اضطراب و افسردگی را دارد در حالی که دارای ملاک های هیچ اختلال افسردگی یا اضطراب شناخته شده ای نیست. اختلال انطباق همراه با آشفتگی توام رفتار و هیجانات: برخی مواقع ترکیبی از آشفتگی های هیجانی و رفتاری اتفاق می افتد. اختلال انطباق غیر اختصاصی: اختلال انطباق غیر اختصاصی دسته ای از اختلالات انطباقی جهت واکنش های غیر انطباقی نامشخص در برابر استرس می باشد. درمان روان‌درمانی: درمان انتخابی است. معنی عامل استرس‌زا را برای بیمار شرح دهید. از او حمایت کنید. او را برای استفاده از راه‌های دیگر کنار آمدن با مشکل تشویق کنید. همدردی خود را عرضه کنید. روش‌های دیگر عبارتند از: بیوفیدبک، تکنیک‌های آرمیدگی و هیپنوتیسم برای خلق مضطرب. مداخله در بحران: با هدف کمک کردن به بیمار برای حل سریع مشکل از طریق روش‌های حمایتی، تلقین، اطمینان‌بخشی، تغییرات محیطی و در صورت لزوم بستری کردن. دارودرمانی: بیماران را می‌توان با داروهای ضداضطراب یا ضدافسردگی (بسته به نوع اختلال انطباقی) درمان کرد.